محمد حسن بدیع الزمان فروزانفر ادیب، محقق، شاعر و استاد دانشگاه تهران در سال ۱۳۱۸هـ .ق در بشرویه جنوب خراسان ولادت یافت. ادبیات و علوم قدیمیه را در حوزههای علمی خرسان در محضر ادیب نیشابوری فراگرفت و پس از آن در دانشسرای عاالی و بعد در دانشکدهی معقول و منقول به تدریس پرداخت و چندی معاونت و ریاست دانشکدهی الهیات را بر عهده داشت و سالها در مقام ریاست مؤسسه وعظ و خطابه مشغول به کار و عضویت پیوسته فرهنگستان را عهده دار بود. وی مدتی نیز به ریاست شورای عالی فرهنگ و معاونت دانشگاه منصوب شده بود. عمدهی شهرت او در شناخت مولوی را احاطه بر ادبیات عرب و فارسی بود. سفرهایی به عربستان، هند، مصر و انگلستان داشت.
تألیفات: سخن و سخنوران، رساله در تحقیق احوال و زندگی مولانا جلال الدین محمد، خلاصه ی مثنوی، مباحثی از تاریخ ادبیات ایران، شرح احوال وی و نقد و تحلیل آثار فریدالدین عطار، شرح مثنوی شریف، مآخذ قصص و تمثیلات مثنوی، احادیث مثنوی، تصحیح کلیات شمس، تصحیح ترجمهی رساله قشیریه، تصحیح معارف بهاءولد، زنده ی بیدار (ترجمه) (یاحقی، ۱۳۸۲: ۱۵۶-۱۵۷). فقدان او ضایعه ای بسیار ناگوار برای تاریخ و ادبیات و فرهنگ ایران زمین بود که در ۱۶ اردیبهشت ماه ۱۳۴۹ خورشیدی روی داد.
